Ing waosan dina iki (Mrk 4:35-41, Gusti Nyirep Prahara) nyritakake kepiye para murid khawatir karo angin gede lan alun kang ngebaki prau, terus mungu Panjenengane sarwa matur: Kyai Guru boten menggalih, kula sami katiwasan? (Mrk. 4:38b). Terus Yesus ngabani angin lan dhawuh marang segara: Meneng! Sirep! Angine sirep, dadi tentrem sidhem. Akeh sing luwih ngatekake ayat sak banjure: Gusti banjur ngendika: Kok kowe weden temen? Kowe apa durung duwe pengandel? (Mrk 4:40).
Yen nduweni pengandel ora ana sing kudu diwedeni. Nanging ning urip padinan, Sabda Yesus iku mau luwih trep yen dihubungke karo rasa khawatir para murid: ‘sami katiwasan’ artine mati, binasa. Kita ora kudu wedi mati, yen nduweni pengandel. Mati iku dudu alasan kanggo wedi, khawatir. Yen nduweni pengandel, urip sing luwih utama. Urip kang nindakake kabecikan, urip kang nuladani Yesus iku sing kudu ditrapake ing urip padinan.
Gusti nyuwun berkah sageda tansah nderek dhawuh-dhawuh Dalem ing urip bebrayan punika.